Asansör Şiiri - Fatih Babalık 2

Çok kapalı yerlerde pek kalamam ben.
Üstüme üstüme gelir çünkü her yanım.
Nefes bile alamadığım olur.
Asansöre kolay kolay binemem ben.
Kalp atışlarım birbirini kovalar.
Terlemeye başlarım o an, korkunçtur.
Ve seni ilk gördüğüm zaman...
Hatırlamayı hiç istemezdim, bilemezdim.
Asansöre biniyordun beni tehdit eder gibi.
Her şeye hazırlıklı ol eğer seversen.
Her şeyi göze al diyordun sanki peşin peşin.
Bendeki de şansmış hani.
Aşkı asansörde bulmuştum.
Merdivenler yetseydi keşke!
Gerçi,
O günden beri her gecem asansörlerle doldu.
Alıştım senin için iç karartıcı o dört nefessiz duvara.
Şimdi tanıdık merdivenler bile düşmanım oldu.
Gelme bize, git madem asansörüne der gibi.
Yalnızım, beni taşıyan yok. Neredesin ki?
Ne asansörde bir izin var,
Ne sesin, merdivenlerde yankılanan.
Ben o kapalı kutuya alıştım işte, hani sen yoksun.
Bindiğin asansörlerle ne kadar uzağa gidebildin ki?
Sızım karanlık, kalbim bulanık, nefesim terli,
Darlanıyor ruhum seni göremediğimden beri.
Asansörlerle bile arkadaş ettin beni.
Yıllar önce korktuğum her şey,
Şimdi senin yüzünden.
Artık asansörün hiç kabahati yok.
Sensin beni kapalı yerlere hapseden!