Adını Bilmediğim Bir Kadın İçin – Üç Ağı ...

Aşağılık,
bir kadının susmasından doğar.
Yahut bir erkeğin susarak hükmetmesinden.
Kimi zaman yatakta,
kimi zaman sofrada,
ama hep içeride —
sessizce büyür.

İstanbul’un bir semti gibi
geçer dilimize bir kusur:
Adını yanlış bildiğimiz,
yüzünü hiç görmediğimiz bir utanç.
(Kasımpaşa mıydı? Yoksa ben miydim?)

Bazıları ellerini nereye koyacağını bilmez,
oturmayı, kalkmayı öğrenmemiştir.
Ama konuşur —
çünkü en yüksek ses,
çoğu zaman en boş olanın olur.
(Sexton fısıldar: “Onlar da birer ölüm türüdür.”)

İnsan olmayanlara
saygı gösterilir bu şehirde.
Çünkü gerçek insan,
kendini çoktan toprağa gömmüştür.
(Kimse görmedi, ama ben duydum.)

Ben kazdım o toprağı.
Tenimle, dilimle, yıllarımla.
Kazdım çünkü suskunluk,
kadının dilinde bir mezar gibidir.
(Furuğ bağırır: “Konuş! Yoksa bedenin seni inkâr eder.”)

Ve orada,
karanlığın kıyısında
bir çift göz açıldı bana.
Bir kadına rastladım.
Hâlâ diri.
Ben gibi.
Nilgün ağladı. Furuğ güldü. Sexton sustu.
Ben yazdım.