Arzu Yanılgısı Şiiri - Devrim Öner

Yenidenlik değil affedişim;
çarpması yüzüme her gün nefret duvarları,
büyüyememeyi fark etmek yokluğunda da.
Gelmez mi duyumumun sarsılmasıyla doğan ve
ter bezlerimi okşayan sıcaklık bu sefer?
-başta dilek bundan ibaretti-

Hayatımın kahramanı sanıyorken kendimi;
bilincimin, arzusuzluğunun önünde akıp gitmesi,
lanet gelesi kan dolaşımım...
üzüncüm ve özlemim, her an'ı
tekrar son derece mavi yapmaya ne de istekliymiş meğer.
Olmasını istemem aslında salgılarımın
hiçbir hücresinin asılsız duygularına ufak bir zevk veya
istemem küt parmaklarının kavramasını boynumu.
Anlamı yitik bu vakitlerdeki hayvansı duygumuz
-özellikle benim-
bakışımız kadar masum değildi bu sefer birbirimize.
Şimdinin kölesi densizlik, seviyi değil,
yine benim canımı yaktı.

İncitmekten ürken çocuk ve
incinmekten ürken diğer çocuk,
kaçınılmaz gerçeğin karşısında seçerek barış erdemini,
şuan belirsiz olan ikinci yıkımlarının
yaratımını mı gerçekleştirdiler yoksa?

Yeniden bir yürek sancısı,
bir acı,
bir geçmiş sızısı olmasın artık.