Hiç farkında değilim demeyi ne çok isterdim.
Savaşlarda çocukların yalnız hıçkırıklarıyla,
Annelerinin melek kokularından yoksun kalışlarının.
Farkında değilim demeyi ne çok isterdim.
İnsanların sessiz çığlıklarının hüzün girdabıyla,
Cevapsız bırakılan imdat yakarışlarının.
Islak adımlarımla koşarken ayak izlerime bakmadan,
Mavi dünyan çağırır beni.
Kollarında dizginlenip bütünleşirken dalgalarının en hırçınıyla,
Defalarca kıyılarına çarparak yaşam bulur gecenin dokunuşları.
Çığlıklarım avuçlarındayken adın hücrelerimin en derininde saklı.
Dokunma demiştim sana,
Dokunma sevmiyorsan kanatlarıma.
Aldırmadın sözlerime.
Engeller yoktu senin için.
Sen ve senin isteklerin…
İçimde ki çocuk dolaşıyor yine ağlayan yüreğimde.
Oyuncak bebeği incecik kollarında,
Nasıl da sarılmış karanlıktan ürker gibi.
Diz çökmüş yıldızlara bakar gözleri,
Sanki her bir yıldızda yüzünü görür gibi.
Ve adını andığında biraz daha titrer elleri,
Denize benzerdim sen varken;
Berrak ve durgun,
İçinde ki sadeliği görebilmen için.
Hırçın ve şımarık,
Aşkı ve tutkuyu hissedebilmen için.
Bazen yağmurla ağlayan,
Ben gecelerin bu kadar ağladığını,
Yalnızlığın sınırsız yalınlığını,
Sen ve mutlu son kavramlarının bir arada düşünülemeyeceğini,
Bir yalanın sinsi dokunuşlarını,
İhanetin puslu sokaklarının adınla özdeşleştiğini
Çözülmeyen bilmecemsin,
Saklı durur her harfin dudaklarımda.
Bitmeyen gece nöbetimsin,
Uyku bilmez billur damlalarımda.
Bedenimin en güçlü simgesisin,
Sızlayan kalp çarpıntılarımda.
Gece yarısının lacivert loşluğunda,
Sessiz kırlarda dolaşırken ay;
Uzun bir yolda gibiyiz.
Saçlarının kokusunu ararken her beyaz zambakta,
Aşkımı bir istiridye kabuğunda saklıyorum.
O kaybolmuş denizlerin en parlak inci tanesi.
Her sabaha umutsuzluk çiçekleri dikiyorum.
Oysa sonmuş, sonsuzlukla sevmek istemek seni.
Aylar sonra yine bir gün adınla uyanmak
Ve dalgalarımla kıyılarına sürüklenmek istiyorum.
Aynada yalnızlığı sürdüğüm dudaklarımla
Kor kırmızı özlemini öpüyorum.
Bıraktığın gibi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!