Arka sokaklarındayım yalnızlığımın.
Yıkılmaya yüz tutmuş bu taş yığını,
Bu harabe bina benim evim.
Küf kokan hüzün basamaklarını
Gözyaşlarımla yıkıyorum.
Yerlerde, cam kırıkları…
Az önce, son öfke nöbetim esnasında
Seni ele sevirem ki...
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Devamını Oku
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta