Artık Yaşıyorum ve Nefes Alıyorum

birden bire uyanıyorum
bakıyorum ki artık yaşıyorum ben
nefes bile alıyorum arada bir ama sık sık
ellerimle sürüyorum güneşten kararmış tenime ilkten
bakıyorum hala sıcak sıcak terliyorum dizimin altında
azıcık çabalıyor dileniyorum senden ölmeden evvel
silip atıyorum zamanı son anda toz gibi üzerimden
üzgün müyüm diye sormuyorum yapacaklarımı bitirmeden giderken
ellerimi bacaklarımın arasına koymuşum ki
her bir açım her bir dokum susmuşum
sanki fizik dersi kadar korkmuşum
hala hayattayım dizlerinin altında
ve sensiz ölemiyorum
artık yaşıyorum

içim vuruyor duvardan duvara
süresiz bir rüyadaydım sanki
nefes bile alıyorum arada bir sık sık
ellerimle yürüyorum güneşten yıkanmış yüzüme sonra
duyuyorum hala inceden süzülüyorum gözümün altında
görüp siliyorum zamanı yazı gibi defterimden
ne zaman yeniden yazmışım bunları ben kimim hiç bilmeden
oysa sevdim dedim sadece kimseyi bir yerde biriktirmeden
ellerim yenimde yine seviyorum diyorum ki
her bir açım her bir dokum susmuşum
sanki fizik dersi kadar korkmuşum
hala hayattayım dizlerinin altında
ve sensiz ölemiyorum
artık yaşıyorum

ayaktayım ziyaret ediyorken kendimi
duruyorum çınar gibi gövdeme karşı
nefes bile alıyorum arada bir ama sık sık
ellerimle tarıyorum alnımın saçlarını aynasızım dünümden
ilaç sürüyorum kederlerime iyi gelir mi bilmeden
bakıp bakıp çalıyorum zamanı pazarsız açık tezgahımdan
hesap vermiyorum diyorum kimseye gücüme güç katıyorum her günden
arada bir yalnız kalıp soruyor da değilim hani uzak mıyım kendimden
ellerim dudaklarımda süt kesiliyorum ki
her bir açım her bir dokum susmuşum
sanki fizik dersi kadar korkmuşum
hala hayattayım dizlerinin altında
ve sensiz ölemiyorum
artık yaşıyorum

kaba rüzgarında kalıyorum göğsümle
bilsen ne biçim bir an senin gölgende
nefes bile alıyorum arada bir ama sık sık
iz bırakıyor sam yelin karanlık gövdemde değmeden
ellerimle sürüyorum güneşten sararmış ceplerime görmeden
usulca tutuyorum elimin altında gözlerini arasız günden
boyumu yere düşürüp gölgene katıyorum sormadan
ellerimi arıyorum hedefimin göğünde sevinçsiz eskiden
karanlık karşımda seni göremiyorum ki
her bir açım her bir dokum susmuşum
sanki fizik dersi kadar korkmuşum
hala hayattayım dizlerinin altında
ve sensiz ölemiyorum
artık yaşıyorum

ölmedim yine diye acınmıyorum
hepten düşüyorum düşlerinden bir hiçim
nefes bile alıyorum arada bir ama sık sık
ölçülmez güçlü bir ateş gibiyim kendimi ölçmeden
ellerimle ölçüyorum yavaştan soğumuş parmak uçlarıma değmeden
not ediyorum bir kenarda sesimi sessizliğimin içimden
tanımı koyuyor sanıp bırakıyorum seni bulutlarımın altına birden
bir avuç ilaç belimde oraya buraya bırakıyorum bilmeden
eni konu derdime yanaşıyorum ki
her bir açım her bir dokum susmuşum
sanki fizik dersi kadar korkmuşum
hala hayattayım dizlerinin altında
ve sensiz ölemiyorum
artık yaşıyorum

içiyorum ölümü su gibi avuç kadar doluyum
iyileştim sanıyorum birden seviyorum yok edenimi
nefes bile alıyorum arada bir sık sık
üçe kadar sayıyorum bırakıyorum kendimi tutamıyorum yüksekten
ellerimle düşürüyorum düşlerimden beni düşmüyorsun sen siyah gülümden
çekiyorsun ağırlığına eksik beni içimle birlik olmuş birimden
yeniden yerleştiriyor düzenine beni dalga boylarıyla tutuyor benden
hizasında selam duruyor güçsüzler diyor kendinden bahsederken
sinyaller değil can veriyorum ölürken ki
her bir açım her bir dokum susmuşum
sanki fizik dersi kadar korkmuşum
hala hayattayım dizlerinin altında
ve sensiz ölemiyorum
artık yaşıyorum
ve nefes alıyorum

sg/ sekizhaziranikibinyirmi