Artık Susmuyorum Şiiri - Hamit Atay

ARTIK SUSMUYORUM

Artık susmuyorum.
Yeterince bekledim,
Yeterince sustum,
Yeterince içime gömdüm kendimi.

Söylemediklerim boğazımda büyüdü,
Yuttuklarım taş gibi çöktü kalbime.
Şimdi oradan —
Tam da kalbimin ortasından
Konuşuyorum.

Çünkü öğrendim:
Sustukça yok oluyorsun.
Sustukça başkalarının hayatında
Figüran oluyorsun.
Sustukça sevildiğini sanıyorlar,
Ama aslında sadece
Sessizliğine alışıyorlar.

Ben sevilmeyi değil,
Duyulmayı özledim.
Ve artık kendime söz verdim:
Sana değil, kendime sadık kalacağım.

Beni sevsin diye sustum,
Gitmesin diye sustum,
Yıkılmasın diye sustum...
Ama en çok kendimi susturdum.
Ve şimdi fark ettim,
Asıl yıkım oradaymış.

Artık susmuyorum.
Çünkü bu kalp hâlâ atıyorsa,
Bu ses duyulmalı.
Ben yandım,
Ama külümle küllerime gömülmedim.
Küllerimden bir ben daha doğurdum.

Artık içime atmak yok,
Kendimi küçültmek yok,
Senin gölgenle yaşamak yok.
Benim de adım var bu dünyada
Ve o ad, artık susmayan biriye ait!

İçimde yıllardır dolanan kelimeleri
Serbest bırakıyorum şimdi.
Her biri bir isyan,
Her biri bir adım.
Sustuklarım konuşuyor,
Ve bu kez ben dinliyorum onları.

Artık susmuyorum!
Sana kırgınlıklarımı,
Hayata sitemlerimi,
Kendime öfkemin bile hesabını veriyorum.
Çünkü ben sustukça onlar büyüdü,
Ama şimdi ben büyüyorum!

Beni susturan ne varsa
Bir bir bırakıyorum ardımda.
Sessizlik bir zamanlar yuvamdı,
Şimdi çıkıyorum o yuvadan.
Dilimde ilk kez bu kadar açık,
Ben buradayım diyorum!
Ben varım!
Ben artık kendim için konuşuyorum!

Hamit Atay