Artık Sus Şiiri - Altan İlhan Arslan

Ermedi, yokluğuma dokunmadı daha
Geç kaldı, hususiden giremez artık!
Yok, zamanlarda olmayan olsa ne olur!
Usulsüz gelişlerine öyle çat kapı
Sıkıldım aynı esamelerden, yeter artık.
Yeter! Yeter! Yeter verdiğin bıkkınlık...
Hep aynı gün, hep aynı ses! Her şey aynı
Değişen duvarlar, masa, bardak
Açılan kapı, duyduğum nefes, bakış aynı.
Bükülen boyun, ezilen yürek
Yorgun bedenim,
Ciğerim değişti, ben öyle azaldım!
Yeter! Yeter artık sus!
Genizden konuşma anlamıyorum.

Ölüm varsa onu getiren biri vardır mutlak
Kim gönüllü olmuş yokluğa, yok olacak
Son diyecek, varına küsüp şikâyet etsin!
Yüreği sonlarda sınırları çizilmiş halinin
Kim biliyor cellâdını! Duyan kim, acısını yüreğin.
Sürmek kolay dile her lafzı, boş keseden atmak
Anlamış gibi bakan, sefil ne bilsin!
Yüreğin mezarlarına uğrayıp okumuş olsun bir dua
Dudaklarına değmemiş; ne elif! Ne lam!
Ne anlar halden böyle insan vede karanlık.
Sevgi varda biz mi içmedik! Yürümedik yolların da
Sürünmek farz olsa kesilirdik el, ayaktan
Bahşetmeyen kimdir o! güldürmeyen talihi
Sevdirmeyen alsın bırak gönlümden
Çeksin verdiği canı, kime lazımsa
Kime! Kime..! Götürüp satsın ona.