Artık Şiir Yazmayacağım

Artık şiir yazmayacağım.
İsabet mi olmuş?
Geç bile mi kalmışım?
Ne zamandır bekliyor muydunuz,
Vereyim diye böyle bir karar?
Bir dakika durun bakalım!
Ne oluyoruz?
Neden yazmayayım?
Ben bir şairim.
Duygularım var benim.
Satırlara dökülen,
Sevinçlerim, kederlerim.
Onlar benim şiirlerim.
Şiir yazıp ta ben,
Kime, ne zarar vermişim?
Kendi halinde benim şiirlerim.
Hoş…esasen verimsiz bir şairim.
Ne zaman aklıma gelse bir şeyler,
Maalesef yoktur elimde,
Bulunmaz etrafta kağıt ile kalemim.
Onca kelimeler kaybolur gider,
Saklanır zihnimin bir köşesinde.
Neyse, lafı uzatmayalım.
Karar verdim.
Artık şiir yazmayacağım.
Söyleyin nasıl yazayım?
Tükenmiş artık şiirler,
Kelimeler, duygular.
Yazıp bitirmişler şiirleri.
Hepsi öylesine güzel ki.
Bana bir şey bırakmamışlar.
Hem artık şiirleri sevmiyor kadınlar.
Şiirler olmaz, kadınlar olmadan.
Şairler yaşamaz.
Geçmiş artık çağı aşkın.
Sadece mekanik ilişkiler yaşanan.
Ortaklık olmuş sevgiler.
Sanki şirket kuruyor çiftler.
Millet para pul derdinde.
Karın doyurmuyor ki şiirler.
Boş şeyler, onlara göre yazdıklarım.
Madem bu kadar istiyordunuz,
Artık şiir yazmayacağım.
Ey millet sevinin!
Artık şiir yazmayacağım.
Söz! yazmayacağım.
İşte sonunda kurtuldunuz.
Şimdi izin verin,
Kapatıp gözlerimi,
Biraz huzur içinde uyuyayım.
İzin verin,
Bir rüya alemi içinde uyanayım.