Doldu yine gözlerim, dayanamadı
Kırdı mahkum edasıyla zincirleri gözyaşlarım
Yavaş yavaş kondu yere, sarıldı toprağa
Eninde sonunda varacağı yere erken gitmesi kalbimi şaşırtmış olacak ki gitme dercesine yerinde duramaz oldu
Dizlerim, dizlerim neden titiriyordu?
Ayakta kalmamamı mı istiyordu?
Kıramadım…
Ben de sarıldım toprağa…
Bulutlar, hissedebiliyorlarmış meğer. Onlar da ağladı.
Peki ya ağaçlar, onlar ağlamaz mı?
O sıra bir kuş sürüsü çıkıverdi göğe doğru ağaçtan.
Bulutlar ve ben ağlatmıştık ağacı.
Sen hiç uçan bir gözyaşı sürüsü gördün mü?
Benim son görüşüm oldu…
Kayıt Tarihi : 22.2.2018 18:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!