Artık Küsüyorum Şiiri - Altan İlhan Arslan

Yok yere hatırlamaz! > etmez,
sesini uzatmaz bu saat olmuş;
yağmaz eyvallahsız, yağmaz! .. Bir damla düşer mi diye;
içinin içinde bekliyorum.
Kulak verdim az önce, işte bu sen diyemedim!
Duyamadım ey! Güçsüz bir şey mi? Yandığım o ses.
Ya hiç bir şey istemiyor, ya çok meşgulsün
yada işte ben ''bu nokta da'' susuyorum...
Kusuyorum, midesi kalkmış bir aç gibi
hiç bir şey istemez olmuşum, bir zavallı
dünya gibi dönüyorum, dermanım yok. Dönüyorum! ..
Yine de... Susuyorum. Bir toprak gibi yağmuruna.
Az önce yıkılan bir duvarda işittim kendimi
açılan bir çukura ceset olup doluyorum. Duyuyorum
gittikçe yaklaşan adımların sesini
bu sen değilsin, gelen bir yabancı
bu soğuk bir eylül gibi tavrına artık küsüyorum.