Artık Hiç bir Murad'ın Olmayacak

Artık hayatında hiçbir muradın olmayacak
Ve solacak saksında büyüttüğün çiçekler.
Hiçbir güneş ben gibi ısıtmayacak seni
Ve hiç kimse ben gibi muktedir olmayacak
Gün gün kanayacak aslında yüreğin
Defalarca adım gelecek aklına
Üşüyeceksin yangınların ortasında
Bir titreme girecek vücuduna, irkileceksin
Bileceksin gözlerindeki yaşın sebebini
Delirtecek kulaklarındaki uğultu
Bir ulu ağacın gölgesi karşılayacak seni

Artık etrafında hiçbir yaşam belirtisi olmayacak
Koymayacak sana evlat acısı gibi ızdıraplar
Bir ben yokum diye yok olacaksın nedensiz
Hiçbir sebep benim yokluğuma muadil olmayacak
Açtığın her yeni sayfayı benimle kapatacaksın
Günleri, ayları, yılları unutacaksın
Tutunamayacaksın bir dala, kendi başına
Kendi kendinin ipini çekmek isteyeceksin.

Artık bakışlarında hiçbir ışık olmayacak
Usul usul seğirecek gözlerin, beni hatırlayacaksın
Eğeceksin başını beş para etmezlerin karşısında
Solacaksın günden güne ama “neden” diyemeyeceksin
Başını eline aldıkça tane tane dökülecek saçların
Suretinde anlamadığın bir değişim olacak
Kendinde beni göreceksin en sonunda;
Yıkılmış… Perişan… Kimsesiz…