Artık buz kesen bir kafesti ten

mavi çiçeğin açtığı bir sabah vaktiydi
bir ışık yağmurunun içinden akıyordu zaman

altın sarısı gök
kırıldı orta yerinden
buğusu vurdu üzüm salkımlarının üzerine
doğan güneş, yedi iklim dört köşe.
gökten bir tüy gibi düştü döne döne

yeni bir başlangıç için yumdum gözlerimi
sancılar titretirken ruhumu,
hafif bir rüzgar geçti feleklerin menzilinden
yörüngelerin içinden…
zihinsel karanlıkların derinliklerine
çoğu soğuk hayallerim

ciğerlerimin alev aldığını gördüm
muazzam bir yangının küçük bir kıvılcımıyla
en derin çukurunda
acılar geçti canımın içinden
öyle bir yandım ki...

bir ağacın gölgesinde
görülmüş kısacık bir rüya gibi
gözün görmediği kulağın işitmediği
yerden göğe kadar şavk, şualar
tene sanki şu an değmiş gibi

ancak bir kalbinin taşıyabileceği
aşk gibi

sinem önce bir nefesle kurudu sonra çatladı
kederler şeffaf gölgelerini düşürdü üzerime
içime ayaz rüzgarlar sızdı
damarlara kan yürüdü
halden hale geçtim

artık buz kesen bir kafesti ten
sığmaz oldu can bedene
derin bir uykudan sahici bir rüyaya uyanır gibi
bir rüyadan uyanmış da her şeyi hatırlamış gibi

kendi zamanını aşan anlar kadar yakın
sonsuz ruhtan bir soluk üflenmiş gibi
eksilmeyen, bitmeyen tükenmeyen
yakamozlar şevkler ziyalar geçti

göğün içinden süzüldü ışık
her cihetten, evvelden ahirden
iç içe , zerre zerre dökülen yıldızlar geçti

kalbin mahalli imiş gibi hayaller
kutsal nurlarla süslü
tecelli türleriyle bezenmiş
içe doğan serüvenler geçti

uykunun ölüme ,
gecenin gündüze değdiği vakit
pervane mecnuna,mecnun pervaneye döndüğü saat
bütün türevleriyle karanlığın beyaza küstüğü an
her şeye evet

zerreyle kuşatılmış evrene
merhaleden merhaleye halden hale girene
velhasıl
ışıklı, gölgeli, renkli her neyse...
evet

redfer