Artık Bir Umut Değilsin...

Ne zaman açsam gözlerimi,
yalnızlık rüyalarımdan,
sen takılıyorsun dudaklarıma…

Ve
bir cümlenle mırıldanıyorum…
“Beni bırakma…”
Demen kâbusum son nefesim oluyor…

Ve
giderler,
ardına bakmadan sadece giderler…
Ve
aşk vurur…
Ve
sonsuzluk başlar yüreklerde…

Çok çok eskilerden gelen bir ses bu…

Sadece bir istek…
Sadece bir naz belki de…
Sadece bir sitem bu adından kalan…

Ve
sen
yokluk sesisin…

Beni unutma değil isteğim…
Sadece beni düşünerek bana ağla…
Benim için olmasın ağladığın…
Acıma bana…
Ben kendime acılarımla yeterim…

Bu akşam sana ait ne varsa hepsini yakacağım…

Acılarımı yakacak çukur açacağım,
senden,
sadece bir ufak gülüş bırakacağım kendime…

Ve
ben bundan sonra,
O günden bu yana,
sen değilim…

Sensizlikte,
sen gibi olamıyor yüreğim…
Bir unutuş isteği bu,
sanma ki sensiz ölürüm…
Sanma ki sensiz aşksız ölürüm…

Bir gün ak bir mendille çıksan bile karanlığımı delip, karşıma,
sana gel diyemem…
Sana gelemem…

Artık bir umut değilsin,
sadece,
gözlerime inen siyah bir perdesin…