Arsız Sokaklar Şiiri - Atila Yalçınkaya

Arsız sokaklarında geçti çocukluğum
Seninle fırtınalar yaşadı gencecik yüreğim
Korkularım vardı senden yana devasa
Bir üfunet yaşamadı yüreğim
Her an bir yangın yeri
Her zaman adeta magma

Hep sıkılmış yumruklara doğru yürüdük bu sokaklarda
Korku nedir bilirdik
Çünkü cahil çocuklar değildik
Gölgeler düşman gölgeler cellattı hep ardından.

Merhamet susmuş
Zalimler fetva veriyordu yaşadığım o arsız sokakta
Zehir zemberekti duyduğun
Abı Kevser diye
Zehir sunuluyordu gökkuşağı renginde bardaklardan

Sana uzanan el
Gerçekten el oğlu elin eliydi
Ez kaza ölsen bu arsız sokaklarda
İşte bu diye seni gösterirdi
şahadete kalkmayan parmakları
cabası ise kefen ve tekvin işleriydi zemheri soğuğunda
Bütün öyküsü bu idi çocukluğumu gömdüğüm bu arsız sokakların.

Atila Yalçınkaya