Haysiyet Fukarası Şiiri - Hamza Mamaş

Her şeyin yokluğunu vermiş Mevla sana.
Geçimini haram üzere kurmuşsun.
Ahlak, edep, hayâ hak getire.
Sen, hayâsızlığının esiri olmuşsun.

Yaşın atmış, işin bitmiş.
Tüm necis huylar bedeninde cem etmiş.
Bütün yoklukları yaradan sana vermiş.
İnsanlık onurundan zerre nasip etmemiş.

Sana iltifat olur hayvan bile diyemem.
Yaradan’ın etmediğini sana ihsan edemem.
Eş, dost, ana, baba, hısım, akraba, çoluk çocuk,
Yokluk yaşattın hepsine, sonuna kadar yokluk.

Sana ait olmayana da benimdi diyorsun.
Kendimi bildim bileli haramdan besleniyorsun.
Anan nasihat eder “haramın binası yok” derdi.
Bu düstur üzere seni, Mevla yerlere serdi.

Kahvede sabahlarken sen; çok ana bedduası aldın.
Gençliği, kudreti sanırım ebedi sandın.
Gün gelince gününe ölüm güneşi doğacak,
Tutuşası bedenin ateşe kavuşacak.

Dokuz yetim vardı, babandan miras kalan,
Garipler vardı elinde cennet olan.
Babanın yetimlerine her daim kin besledin.
Cennet vari havayı fırtınaya çevirdin.

Arsız fukara!
Sana; had, hudut, menzil koymadım.
Kalan ömründe kararmış kalbin gibi yaşa.
Kusursuzluğunla övünerek pisliğinde boğul.
Mahşerde, sadece ettiğin kadar bul.