Arsız Şiiri - Veysel Şimşek

Arsız olan bu dünyayı düşünmez,
Yıllar geçse yaşlansada aşınmaz,
Atmış gam kederi fazla eşinmez,
Alevsiz dumansız köz olur arsız.

Kopsa kıyametler dönse fırtına,
Asla çile derdi almaz sırtına,
Derim arsız yazık senin dürtüne,
Gamsız ve kedersiz yüz olur arsız.

Yaşı ellide olsa dersin ki yirmi,
Bilmem bu arsızlık hayır mı şer mi,
Dünya yansa görmez gözleri kör mü,
Bazen erkek bazen kız olur arsız.

Şaştım kaldım nedir ki bu arsızlık,
Bir başka arsızda yapar hırsızlık,
Şer içinde şerdir ne bu yersizlik,
Bazende utanmaz yüz olur arsız.

Arsızlık bir huydur değil marifet,
Çoktur arsız deme bana tarif et,
Can yakar insana çektirir nefret,
Dedikodu ara boz olur arsız.

Baldan tatlı diyerek içer zehiri,
Dünya umrunda değil çekmez kahiri,
Bulanık su anımsatır nehiri,
Bazen naz içinde naz olur arsız.

Hep ölür dünyaya kalmayız direk,
Veysel der ki; Arsızlığa ne gerek,
Sanki kitli kapı sürgülü firek,
Söylenir dillerde söz olur arsız.