Arsız Şiiri - Üzeyir Aydın

ARSIZ

Umudu tükenmiş
Şiirlerde bir şeyler arayan yüreğim
Sevilmeyi bilmiyor
Seviyor sevinemiyor
Gülecek gülemiyor
Ağlayacak ağlayamıyor
Güzellikler özlenir oldu
Kusurlar gözlenir oldu
Nereden geldik nereye gidiyoruz
Kader, yazgı derlermiş
İyisi kötüsü varmış
Her sevenin yürek yarası vardır
Açan güllerde umut kapısı açılır
Saran yapraklarda yürek daralır

İnsan yaşar yaşamak ister
Çalışır çabalar karınca misali
Nereden geldik nereye gideriz
Kalabalıkta yalnızlığı biliriz
Ben neydim nerdeyim deriz
Dağlarda eriyen karlardan
Yamaçlarda açan çiçeklerden
Pınarda biriken sudan
Medet umarız bal yapan arıdan
Herkes beni yalnız sanırken
Beynimde, bedenimde çöreklenmiş
Sevgilerim, hayallerim, özlemlerim
Bilemiyorum kimi seveyim
Diyemiyorum kime güveneyim
Bekleyemiyorum kimi özleyeyim

Çocuk olamadım
Gençliğe doyamadım
Bu gün hedefler küçülmüş
Seçme şansım yok defterim dürülmüş
Her yer herkes böylemi

Benim ağaçlarım yapraksız
Benim dağlarım karsız
Benim yamaçlarım çiçeksiz
Benim kuşlarım kanatsız
Benim arılarım balsız
Benim gönlüm yarsız
Bu hayat bana arsız

Cebirin Defteri; 23,Kasım,2010; Altıntaş