Arş-ı Ala Şiiri - Bahar Suyur

Küçük bir kız çocuğu,
Diz çökmüş açmış ellerini yaradanına,
Etrafta ki bakışlar buz tutmuşcasına,
Donup kalmışlar yakarışına,
Herkes ne diler ki bu küçük kız diye dalarken düşünceye,
Başı öne eğik,
Biçareliğini simgelercesine boynu bükük,
Göz yaşları sel gibi akar yanağından,
Küçük kızın sesi yükselir Arş-ı alaya,
Ya Rabbim annem-babam sana geldi dün gece,
Evdeki yangın da aşkınla kavruldu onlar,
Anam namaz da, babam tesbih te yakalandı,
ikiside yandı kül oldu aşkınla,
Beni de al yak aşkınla,
Anam-babam azraille yoldalar sana geliyorlar,
Azrail aleyhissellam unuttu beni kapının önünde,
Ya Rabbim anama babama yolladığın davetiyeyi banada yolla,
Bende yanağım kavrulayım aşkınla,
Küçük kızı seyre dalanlar geçtiler kendilerinden,
Uyandı her biri gaflet uykusundan,
Hiç bir yürek dayanmadı yavrucağın biçaresizliğine,
Ama Allah geri çevirmezdi semaya açılan elleri,
Ve bir nur patladı minik kızın yanıbaşında,
Kız sevindi gözyaşları yerini tebessümlere bıraktı,
Ve kaldırdı başını göye doğru,
Tüm bakışlar kızın üzerindeyken,
Görenler kör/duyanlar sağır oldu,
Küçük kız mevlasına gidiyordu,
İstediği davetiye gelmişti Arş-ı aladan,
Ve insanlık uyandı gaflet uykusundan,
Minik kızın cansız bedeni yatıyordu,
Bembeyaz bir örtü üzerinde,
Pembe yanaklarını görenler bu yaşıyor desede,
Minik kız çoktan kavuşmuştu Rabbine.