Arş Şiiri - Murat Karaosmanoğlu

Bir martı gördüm gökte,
Diğerlerinden daha üstte.
Alttakiler süliet, omu, omu çok net.
Diğerleri kanat çırpmakta,
O ise kendini teslim etmiş rüzgara.
Bulutlarla arası, bir kaç arşın,
Belliki sıkılmış, ben gibi yeryüzünden,
Mars, Jüpiter, Pülüton, Neptün.
Onlarda gaz ve kaya,
Acep daha ötede ne ola ?
Keser mi bizi Andromeda.
Galaksiler, bulutsular,
Yetmedi mi al sana nötrino yada karadelik.
Nasıl olsa, martıdan kanatlarım.
Belkide doğarım, tekrar bir akdelikten.
Başka alemler, buranın zıttı olmalı.
Ne bir damla kan, nede az bir öfke, olmalı.
Eğer çıkarsa burada da, zulüm.
Kanatları'mı atar, düşerim arşa.
Arş gizem, gizem örülmüş aşkla,
Eğer kalbinde zerre kötülük varsa ?
Arınmamış'sın demek dünyada.
Şu murad bunları yazar eder.
Deli ile, aynı ipte raks eder.
Sen dediklerimin hiç birine aldırma.
Yürekten yüreğe, bir yol gider,
Kanatsız martılar, hep orda gezer.