Armoni Şiiri - Zübeyir Kara

Armoni buğusunda, hayat hikayeleri
Umut kundaklarına sarılı bebekler
Yürek kafesinden fırlayıp kacarmı
Sürgün hayatı yaşıyor, ruh bedende

Sırtın tam ortasında mızrak yarası
El yetişmiyor, sızısı can yakar
Göz, gül bahçesinde gezinsede
Izdırap, ruh evinin duvarlarını yumruklar

Hayat korosundan sesler yükseliyor
Dikenli tellerle sarılı çalgılar
Dokunsan parmak kanatır, sızlatır
Hayatı seslendirmekten başka çaremi var

Katıklar hasret, katıklar özlem
Tutturmuş bir türkü, söylendikçe söylenir
Konaklamaya mı gelmiş, neden gitmez acılar
Mutluluk pusuyamı düşürüldün nerdesin

Neden her öykünün bitiminde, bir keşke sözcüğü var
...