Arkamdan Yakalama Şiiri - Mehmet Büngin

Hep basit cümlelerle aşikar ettim kendimi
Ne bir dağın arkasına gizlendim
Ne de bakabildim bir çocuğa rahatça
Yastığım yorganım ve darmadağın evim

Ve fahşa zulümü kaç kere ifşah ettiler
Yırtılıyor ser ve yer zaman tünelin yarısında
Arkamdan yakalama eğer bedenime acı vereceksen
Susmadığım zaman mı anlayacağım kokuyu ve suyu

Onların havada dans ettiklerini görmüştüm
Zincir gibi birbirlerine geçmişlerdi
Ucunu bulmaya çalışıyordum
Sadece rüyamda saç tellerini görüyordum

Boş verdim ne dedim nede demedim
Bunun böyle olmasını istedimmi zanettin
Aslında hayır bakışların unutmak istediği güne kadar
Sonra aynı kefeni giyecekmiyim kim bilir

Bayram varmış ama şehrin ışıklarını kapatmışlar
Sisten göremiyorum ne çukur ne hendekleri
Senin ayak seslerine benziyor gene rahat adımlar
Menfaata galayan etmişler bin tane deseni bir nakşa

Ve dönerek beni suçlamaya başladı
Kafasındaki her şey karmakarışıktı
Bilmediğini bilmeye çalışarak bazen çok eziliyordu
Sabretmek belli olmayan bir güne kadar

Kendim için mi aramaya çalışıyordum seni
Yoksa senin için mi
Bana hak vermeye mi çalışıyorsun
Kıpırdanması hiç bitmeyecek kadar
Titremesi sana zevk verinceye kadar

Parçalarımı teker teker toplamaya mı çalışıyorsun yerden
Görmüyormusun kalbim hala çarpıyor
Bana toprakta hak vermeye mi çalışıyorsun
toprağın bana hak vermeye çalıştığını görmüyormusun

Gözyaşlarını utanarak silebilirmisin lütfen
Mutsuz olduğumu zannetme neden diyede
Başka bir dünyanın oldduğunu düşündüğün vakit
Kaçamayacaksın her şeyin bir sonu var...