Arkamda Yoktun Şiiri - Celal Bahar

Yüzümde gülücükler açardı hani,
Ellerim yanlarımda salınırken bir ileri bir geri,
Bir çocuk misali sek sek oynayarak atardım adımları,
Gören deli sanırdı beni, hatırlasana hep utandırırdım seni.

Koca adamsın bu ne hal der ve hatta bir iki adım geriden gelirdin,
Bense annesinin önünde koşturan afacan misali pervasızdım,
Bilirdim ki ardımdasın, bilirdim ki bırakmazsın, korkmazdım…
Gören deli sanırdı beni, ama ben hiç kimseyi takmazdım…

Bedenim yaşlı olsa da ben hep çocuktum karşında,
Sürekli bir ilgiye muhtaçtım merhametli kollarında,
Sen benim hiç tanışmadığım annem, unuttuğum babam,
Akrabam, arkadaşım, eşim, dostum, evim barkımdın.
Huzurum, mutluluğum, güvenli limanım, tutunduğum dalımdın.

Sen sadece bir sevgili değildin ki gidişine katlanabileyim.
Sen çocukluğum, gençliğim, hevesim, ümidimdin.
Şimdi yine yürüyorum sokaklarda ama ardımda sen yoksun,
Ve ben korkuyorum, utanıyorum herkesten ve saklanıyorum aniden.

Tüm şehir üstüme gelir gibi oluyor,
Bana doğru yürüyen herkes canavarlaşıyor yaklaştıkça.
Taş binalar kocaman parçalar halinde başıma düşüyor,
Yollar öylesine yükseliyor ki ben tek bir adım dahi atamıyorum,
Arkama bakıyorum, kollarını arıyorum, tutunmak istiyorum…
Olmadığını bildiğim halde,
Bunu bir türlü kalbime anlatamıyorum.

Gitmeseydin diyemem, mutluluğu aramak elbette hakkın,
Lakin böylesine sarmasaydın keşke beni, içime işlemeseydin,
Giderken paramparça, dağınık, korkak bir ben bırakmasaydın,
Suç bende, seni bana ben kattım bu kadar haklısın da,
Bari sen de canımı canında ayırırken, bu kadar acıtmasaydın.
Böylesine yürekten, böylesine derinden kanatmasaydın.