Arkadaşını Arar. Şiiri - Kasım Kobakçı

Kan izlerinin son yolcuları evler,
Kıskançlığı peşinden sürükler gözler,
İçerideki soğuktan arta kalan bedenlerde çaresizlik,
Sonuna kadar yanan yüreğimizle terk edildik.

Issızlığa kanar sokaklar,
Terk edilmiş bacalarda oynar baykuşlar,
Salıncaklar, ocaklar, mezarlar, sümbülleri solan evler,
Aşıkları çekersek, rüzgardadır aşk.

Işık düşerdi umutlara,
Harabeye döndü yarının karanlığı,
Aralık ayının ayazı emildi Şubat ayında,
Kurtların kürkleri, kuşların tüyleri, yazları ve kışları.

Geçmişin kuyusundan gelen lanetler olurdu kovamızı dolduran,
Süngülerinde yalan olan ihanetler,
Koşullu hakikatte saklıydı kibirler,
Mükemmelliğin temsilcisiydi para bozanlar.

Güller açar garip talihsizliklerde,
Şefkatini toprağa ve havaya uzatırsa eller,
Işıklar sıçrar gökyüzünde,
Sadece koridorlar açık yarasa çığlıklarına.

Lambalardaki sefaleti damıtırken umutsuzluk,
Güller ve ilahi kalpler mangallarda,
Çobanların yeleği yulaf, elleri yaralara hamur,
Ağlarlar ve iğnelerini ararlar samanlıkta.

Bir kuyuda süzerler süzgeçlerini,
Yoklukta varlığı yazar defterleri,
Gülümsemeye can atar yalnızlıkları,
Arkadaşını arar sesinde, çığlıklarında, telaşlarında.