Arkadaşım Nuray Serime

Düşünüyorum da zaman ne kadar hızlı kayıyor elimizden
Hayat meşgaleleri çalıyor hep bizi bizden
Zaman zaman anılar süzülüyor bir yerlerden
Unutmuyoruz ama yorgunluk telaşla devreden
Yıllarımızı bazen çok özlüyoruz aniden
Biz iki arkadaştık Nuray ve ben
Yatılı okuyorduk hani şu leyliler den
Ben açılmamış iri bir tomurcuktum
Nuray hafif çilli narin bir süsen
Gülmeyi hep severdim oldum olası
O bilge gibi dururdu sadece hafif gülümserdi hası
Çocukluktan pek sıyrılamamış tık hala
O hiç alışamamıştı bu yatılı okula
O zamanlar her şey bir başka güzeldi
Bilmezdik aslında gam ve tasa
Sadece özlem vardı içimizde
Sakindik biz her ikimizde
Kim bilir şimdi nasıl nerede
Her okul sonrası kolalarımızı alırdık
Şişelere leblebi atar kabarcıkları seyrederdik
Güzeldi ülker gofretler o zaman çikolatası bol
Üzerinde minik çocuk resmi kırmızı beyaz
Kilo kimin umurunda onun sivilceleri alnında
Sohbet muhabbet geçti yıllarımız
O Erzincanlıydı serin kanlıydı
Ben Amasyalı neşeli heyecanlı
Zıt kutuplar gibi çekerdik bir birimizi
Hiç tarihi sevmezdi tarihte yerini aldı
Aklımda bir çift gözlüğü ve gıtarı kaldı
Kardeşi vardı doğu kan mıydı ak kan mı
Ayrıldı gitti evine ben kaldım yalınız
Bir daha görmedim kayboldu yıllarımız
Erzincanlı Nuray serim neredesin
Ama hep kulaklarımda ince sesin
Bir de tren yolculuğumuz vardı
Macara gibi Erzurum Sivas hattında
Turist sanıp Tercan istasyonunda
Rahatsız ettiler dunkoflar camdan bizi
Kondoktür/ biletçi amca geldi değiştirdi yerimizi
Ama gözü pektik ta o yıllarda
Ben Sivas a dedeme gidiyordum
O da çok özlediği evine odasına
Arkadaşlığımız baki hatıralarda
Kim bilir bir gün okur bu satırları da
Çıkar gelir uzaklardan yanıma

26.1.2016 İst