Ne de güzeldir rahat bir koltuğa oturmak. Hele bir de bu koltuk biraz da yaylıysa ve de sallanıyorsa, sizi de zaman zaman tilki uykusuna daldırıyorsa... Rengi şekli şemalı pek de önemli değil aslında. Biraz sallansın, sallanırken beni de sallasın, sarmasın ama... İlla kırmızı olsun üç kuruş fazla olsun diye bir takıntımız yok...
Çoğu zaman hoşuma gider onun üstünde sallanmak. Allah var o kadar otururum üstüne gıkı da çıkmaz. Af et be dostum, arkadaşım, can yoldaşım koltuk. Popomun ve de benim kahrımı çok çektin. Hele kuru fasulye filan yediğimde o mabadımdan çıkan kötü kokular için senden özür dilerim. Keyfim o kadar yerindeydi ki kalkıp da tuvalete gitmeye üşendim işte, kusura bakma...
Ne yani, bir koltukla can ciğer kuzu sarması olamaz mıyım? Merhum Aziz Nesin Badem Ağacı ile arkadaş oluyor da, ben, beni üstünde taşıyan, hem de çok sevdiğim koltukla niye arkadaş olmayayım, keyif de benim koltukta... Hem de koltuğumla arkadaş olduğumdan, ne yalan söyleyeyim koltuklarımda kabarıyor...
O da beni seviyor. Hele de bir de hafif hafif yaylandı mı, bir de şekerleme yapmaya başlayıp da güzel rüyalar gördüysem kısa kısa, değmeyin keyfime... Aslında o kadar senedir kahrımı çekiyor ’’Sayın pek bir muhterem canımın içi koltuğum.’’ demem lazım ona... Evime misafir geldiği zaman, hemen de gözleri ilişiyor, hele de çocuklar oturup da üstünden kalkmak istemiyorlar. Hor davranmasalar, incitmeseler müsaade ediyorum, ama canımı sıkanlarda oluyor bazen çocuklardan, ana babalarının yanında pek belli etmesem de bozuluyorum...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta