Küçük yaşta düştü, üvey anne eline
Sokak bilmedi, oyun bilmedi
Mutfakta geçti çocukluğu,
Yemek onda, çamaşır onda, temizlik onda
Üstüne de azar, dayak, kötek yerdi Emine,
Ses çıkaramazdı, fenaydı analığı
Vurdu mu tokadı kara eliyle,
Sokaktan duyulurdu sesi
Ağlayamazdı canı yansa bile,
Mosmordu her yanı tokat, çimdik yarası
Ben ağlardım onun yerine
Çocuk aklımla analığı, vururdum yerden yere
Hırsım vardır, hala öfkem dinmedi bunca yıldır
Lakin Allah büyük, böyle biline
Gün delir devran döner
Bir gün düştü, bir yiğidin gönlüne
Çekti aldı, başına taç yaptı
Acıları bitti, dertleri bitti
Bebeleri oldu birkaç tane
Çok çekti, lakin huzura erdi
Arkadaşım Emine
Kayıt Tarihi : 2.3.2008 15:49:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Analığa gelince; eden bulur, inleyen ölür.
![Figen Şençamlar](https://www.antoloji.com/i/siir/2008/03/02/arkadasim-emine.jpg)
Sevgiler Hiç Eksilmesin
dolayısıyla sizin mutluluğunuza da sevindim.Szi şşirinize tam puan verip,listeme alarak kutluyorum.
TÜM YORUMLAR (29)