Arkadaşım Şiiri - Nizamettin Çelik

Kadir. Canım arkadaşım
Beraber geçti çocukluğumuz
İlkokul, orta, lise derken
Ne çabukta büyüdük birden
Lise yılları farklıydı hep
Hoyrat takılırdık, nedendir bilmem
Haluk, sen, ben üç kafadar
Gereksiz şeylerde yapardık bazen
Yapıntıdan yürüyerek ortaköye giderdik
Aydoğan’dan bir şişe şarap alır
Sırayla kafamıza dikerdik
Üç beş yudum derken kafaları çeker
Sonra uzaktan uzağa bakarak
Kebabçı'nın kızlarını keserdik
Ah be Kadir. Ah be arkadaşım.
Hani Kadıköy de bir kız severdin.
Kızı över över bitiremez
Adını sır gibi hepimizden gizlerdin
Seviyorum arkadaş, kesişiyoruz hafiften
Hele şu askerlik bir bitsin. Bitiversin hele
Anama gidip isteteceğim derdin.
Gün oldu askerlik çağına geldik
Biz tecil ettirip gitmedik
Sen hemen gitmek istedin
Erkenden sıramı savıpta geleyim derdin.
Ama olmadı savamadın be Kadirim.
Bir sabah Kadir askerde ölmüş dediler
En ölümcül darbeyi bize de indirdiler
Üzülmek çare olmadı, kifayetsiz kaldı cümleler
Kaderin böyleymiş, böyle yazılmış meğer
Seneler oldu sen gideli
Yol aldı yıllar üzerinden
Şimdi zaman zaman kabrine uğrarım
Tutamam kendimi sessiz sessiz ağlarım
Senmiş gibi mezar taşına dokunup,
Kendimce hal-i hatrını sorarım

Şiir dünyam
1997