Arkadaş Şiiri - Ozan Çetinkaya

Gece ve ben sokaklarda yalnızlığımlayım
Gönlüm gibi virane bir baraka, bekliyorum
Gıcırdayan kapının sesi ve bir anda içerdeyim
Kayıp dakikalar var bu sürüncemede
Ve ben kırık bir kasanın üzerine çökerken
Birden dikkatimi çekiyor sağ tarafımda bir gölge
Karanlıkların içinde yalnız biri, benim gibi
Göz ucuyla kesiyorum yalnızlığımın arkadaşını
Kimdir acaba? Bin bir düşünce beynimde
Sana ne be, yağmurdan kaçan senin gibi bir garip işte
Ayıp ediyorsun, ben garip değilim ki, yalnızca sefil bir aşığım
Ne var ki bunda, istediğim an dertlerimi fırlatır atarım
Bir sarhoşluk var bu gece bende, içkiden değil
İçki içmem zaten, terkedilmişliğin sancısı bu
Boş düşüncelerle, sessiz bekleyişle geçen dakikalar
Can sıkıntım had safhada zaten, patlıyorum
İlk hareket benden olsun be diyorum
-Neden gözlerin susmuş, birkaç damla yaş rahatlatır
-Susmuşsun arkadaş, neden konuşmuyorsun ki
-Böyle yapmakla beni avutamazsın ki
-Boş ver sen yine de sus, gün benim günüm
-Sıkılsan da konuşacağım belki de sabaha kadar
Çok sıkkın gözüküyor, yine meraklandım
Sert bakışları beni ürkütüyor, korkutuyor
Sakın bana zarar vermeye kalkmasın
Yok be canım, temiz bir yüzü var garibin
Sanki yüzünü görebiliyormuş gibi ne güzelde sallıyorum
İyi ki yağmur yağıyor göz yaşlarımı saklıyorum
Ben gururlu adamım, bir kız için ağlar mıyım hiç
Sorarsa yağmur der kandırırım mazlumu
Biraz muhabbet dağıtır efkarımı diye yeniden başlıyorum
-Bir şüphe ki aklımı kurcalıyordu
-Bir korkaklık beni yalnız bırakıyordu
-Karşımda yüzünü seçemediğim bir ben
-Benim gibi dalmış bakışlarla hayal kuran arkadaş
-Çocuksu saflığıydı beni sevgiliden uzak tutan
-Sonradan anladım, hiçbir güzellik gerçek değilmiş
-Hiçbir masum yüz ardındaki gerçekleri göstermezmiş
-Acaba hepsi böyle mi bu çıkarcı yaratıkların
-Yoksa kafamdaki dünyam mı çok masum
-İnsanları yanlış yerde mi düşünüyordum
-Onlar cennet bahçelerinin güzellikleri iken
-Artık birer düşman mı olmaları gerekiyordu bana
-Susuyorum arkadaş, susuyorum ki kafan rahat etsin diye
-Yok ki hakkım, rahatlayacağım diye seni üzmeye
Nede üzülecek tipe benziyor ya hani
Bu kadar konuştuk bir teselli verecek söz söylese bari
Sonra dalmışım rüyalar aleminde kabuslu yolculuğuma
Yanılmıyorsam birkaç saatliğine uyuyakalmışım
Gözlerimi açtığımda neredeyse sabah olmuştu
Bilemiyorum bunca süredir onun ne yaptığını
Bu kadar isyana nasıl tepkisiz kaldığını
Zaten konuşurken utandığımdan hep, gözlerim o kırık mey şişesindeydi
Kimlerin dertlerine ortak olduğunu düşünürken...
Kırık pencereden süzülen bir parça gün ışığı
Ve kapkara yalnızlığım aydınlanırken o korkunç manzara
Aman Allah’ım bu ne yalnızlık!
Bir ben varım bir de aynada ki arkadaşım.