Arınmış Acı Şiiri - Afşin Dualı

Göster bana korkudan arınmış acıyı !
Üzüntü ve endişeden sıyrılmış acıyı !
Saf ve asil olan gerçek acıyı !
Ben yıllanmış ömrümde senle tattım bu acıyı !

Fareler gibi toksitlenip ölümcül çekiciliğe soyundun,
Üfürerek ısırdın ama celladına soyundun..

Silinse günahım,
Çamurunu sinemden atamıyorum,
Kirlettim geleceğimi,
Korkularıma hapsetti beni bu kalabalık..

Tedirginliğim beni istikâmetimden saptırıyor,
Çılgınca şu başım kalkmıyor,
Kulaklarım sağır, acıya kulak asmıyor,
Yalnızlığa beni hapsedenler sırıtıyor,
Oysa acım içimdeki beni kemiriyor..

Utanç dinmeyen tek fırtına,
Günahlar karanlıkta işlendi oysa,
Günahkârlar ise sessizliğe saklandı oysa..

Bekçisidir günahının, insan kendisi.
Gizliliğe bürünür, pişmanlığın dile gelememesi,
Acı oldu acı, hakikâtin hepte kötülüğe düçar edilmesi,
Hakikâti haykıranın, kelepçelere mahkûm edilmesi..