Arınış Şiiri - Seyrani Göl

Kendimi bir ölü yıkar gibi yıkadım;
arındım en eski kirlerimden.
Suya düştü içimdeki paslı günahlar.

Bir ağırlık çöktü omuzlarımdan o an,
adını bilmediğim bir sızı dağıldı içimde.
Her damlada başka bir pişmanlık aktı,
su, unuttuğum acıları hatırlattı bana.

Su, tenimin değil ruhumun izini aldı;
bir nefes kadar hafifledim.
Gölgeler çekildi, kabuklar kırıldı,
sanki yeniden doğuşun eşiğine vardım.

Ellerim titredi bir an duraksarken,
içimde eski bir kapı gıcırdadı.
Işığa alışmam zaman aldı ama,
kendi karanlığımın sahibi olduğumu anladım.

Ve ben,
en sessiz anımda fark ettim:
İnsanı kirleten dünya değilmiş meğer,
kendi taşıdığı yükmüş
yıkandıkça anladım.
S.GÖL