Arel Şiiri - Mehtap Altan

/ölemeyen kuşların kanadı kapatır
cereyan yapan yağız kıyametin dudaklarını /

aşk ruhun ayazlı kumanyası!
düş yüreğime Arel
gönlüm kıyılarında yâr yarası…

küskün ırmaklarımın gözlerinden öpüyor
gecenin kına tutmaz dudakları
ağulu bir hıçkırık sahipleniyor
ruhumun süt kokan düşlerini
gir uykuma!
nü fısıltılar biriktir kirpiğime Arel

çoğalınca sessizlik
firar edince aklım
lirik ölümün kundağına kıvrılırım Arel
kırlangıç göçleri doğurur mitolojik kayboluşlarım
susadıkça gönlüm
devrik susuşların ihtilalini sürerim
alnımın anavatanına

sorma
sorma ruhundan hicret ettiğim!
kısılıyor sesimin duvağına yaslanan
benzi soluk yarınlar
yağmurun gözlerine sığınıyor iri kıyım boşluklar
hüznümün havzasına akıyor korkularım
ateşinle yû beni Arel!

yırtılıyor usul usul!
akşamın alacasına soyunan gölgeler
falezlerimde terkedilmiş iğde çiçeği
çatlağını emziriyor gamzelerimin
gözlerim gözlerine kaçıyor
sökülüyor alfabemin düğmeleri
aç yüreğimin iliğini Arel!

mührün ruhuma nakşolsa! âh nakşolsa
bir fiske ninni çalsam uykundan
yaslansam heybetinin kutsal yadigârına

ört üstümü Arel!
yüreğim sıratının ahirine sözlendi
toparlan!
birazdan hece hece kanat çırpacak
içimdeki Asya sızılı ferman…

Mehtap ALTAN
Nisannârı2012