Ardından - Bana Bir Yürek Yeter

Kardeşime, Soner’e… Bu şiirde; onun gözleri ve parmak izleri durur, sıralı dizelerde… Gerçi bilmem; kalan mıyım ben, yoksa; yolcu edilen mi… Cephede; yenik bir ordunun iki komutanıydık seninle. Ben şöhret için savaştım. Seninkisi, intihardı aslında. Ulaşılmaz, adam olmaz bir sevda sürükledi seni, bu kan tarlasına. Neydi seni öldüren; kılıç mı, yoksa ölümsüz bir kadın mı? Kalk, sor askerlerine ve de eski sevgililerine; seni hala seviyorlar. Tamam, yenildin; hem de birkaç bin kere… Ama, yine affedildin. Şimdi, kalk yerinden. Neden beni konuşturuyorsun, senin dilinle? Neden iki kere söylüyorum aynı cümleleri? Neden, sözlerimiz karışır birbirine… Bak eski mektuplarıma, aklım yerindeyken söylemiştim. Bu savaş; ölümsüzlerle değil. Onlar; duymazlar, yüksek dağlardan, mızraklarımızın uğultusunu. Yıllarca, ölümle savaştın, yenildin, ama; her seferinde döndün cepheden… Aslında sen ölümü sevdin, ölümsüz olanı değil. Kalk yerinden, yorma güneşin tanrısını… Irmakları, şarap rengine boyadım senin için… Kaldır başını dizlerimden, kır sessizliği, haykır sevdanı ölümsüzlere. Gel; yine beraber savaşalım Zırhsız, kılıçsız, ölümüne… Sen yeter ki gitme. İşte, attım kalkanımı; yılan saçlı tanrıçanın hediyesiydi. Ezik, kırık, eskiydi… Ama olsun; bedenimizi, uzak tuttu yerin altından… Razıyım; bir parça ekmeğe ve ödemeye, neyim varsa, yeraltı krallığı nehrinin kayıkçısına… Kalk, sen yeter ki geri gel… Kalk, savuralım tek silahımızı Yumruklarımızı… Bu savaş Bitmedi daha… Bak Hala karşında… Sana Meydan okur Bu Ölümsüz sevda…