Ardıl Doğarmış… Şiiri - Sevinç Kavuk

kimi dişiler yaşardaşlıkla can doğuruyor
doğallığa birbirinden, güzellikleriyle de güzel
kadın-erkek, bir birliği tadımladı hür olarak
hem birlikte adam gibi adamlığı denediler
adamakıllılık dillere ne çok özveri oldu hem
ama erkek başardı yine *anamakıllı' demeyi de

zaman bir düş değil, o, “özgür” kavramı hâlâ
geleceğe soktuk diyelim bir düş dünyamız diye
oynamaya benim dağarcıklarım azaldı mı ne?
*düşler umutsuzluğu umutsuzluk düşleri derken
bir türlü bitmedi şu doğum sancıları ve sonra
acının, umut doğurduğunu anladık” ufku engince
geleceğe umutlar hiç sönmesin gönlümüzce de

neydi şu doğuracağım daha?
biz ne doğurduk?
nasıl biter bu hemen?
aklım ruhuma karıştı, el aman dil yaman
unutkanlığı da ben doğuruyorum burda!

kıvılcımlar
yanıp sönen yıldız gibi göz kırpıyor bana...
aklıma gelen
çorap söküğü gibi türde doğumlardı
şimdi kendimi doğurduğum geldi de aklıma,
topraklarında babannemi, dedemi, halamı
doğurdum sonra, çiçeklerini tek tek koklayarak
yüreğim, resimlerinden gözlerimle kokladı onları
ama o özlem nasıl doğdu ise de, istemem
o geri yerine gitsin, sevmiyorum da hem
bak, isyan da doğdu
hemen bu fırsatı kollayarak
içimden doğdu o hınzır,
beynim yüreğimle birlikte acıyorken

hep ardıl doğarmış herşey de demek ki
çok şükür başka doğum daha yokmuş işte!
hepsi bir üretim, üremeymiş sadece!
ürünlerimiz bol, üremelerimiz verimli,
üretim gibi sağlıklı olsun, sağlık olsunlar hem
hem de…bakın hangi diyarlardan

Anavatan yerine
ne güzel betimleniyor şu mısralardan
bir “utanç uygarlığı”nın çoktan doğduğu

“”Amerika mı Dünya
Kadın ömrünü pişirir emzirir geleceği
işgalci ruhlar üşüşür göğsünün ocağına''

büyüdü bile…hem toy bir kanıbozuk!

5 Nisan 2006