Ardıç Kuşları Güneşi Gömerdi

ARDIÇ KUŞLARI GÜNEŞİ GÖMERDİ
Kayboldu güneş bir dağın ardında,
Yüzünü yıkıyorlardı külle.
Tende dinlenmeler
Taşta gölgelerle
Hep gizledi ışık zamanla
Nehirlerin aktığını.

Ağaçların kabuklarında
Kökleri gizleyen yazıları koparıp,
Susmanın başına koydu
Ruhta şimşek.
Yas tuttu,uykuyla uyanıklık arasında ürperti.

Ağrıyordu üstünden çığ geçen taç yapraklar,
Akkor harfler
Korkuyordu düşmekten.
Mutsuzluğa gagasıyla gülümseyen
Ardıç kuşları,
Kırk gün boyunca
Mürekkebe bırakılan
Şişedeki çığlıklarla
Vurulmaktı kaygıları.

Ve kayboldu bir dağ,
Dolunayın ardından.
Konduğu ağaca şarkısını bırakan
Küçük kalpli kuşlar
En çok kanatlarından kanardı.

Sonra yağmurlar yağdı,
Ceviz yaprağına,
Uyudu bileklerimde,
Yoksul bir çocuğun oyuncağını çağıran
Dudak kıpırtısıyla.
Bir daha hiç uyanamadı dağın dizlerinden.

Süheyla Altinkaya Turan