Ardanuç'ta Şiiri - Ömer Çelik

Yüzlerde tatlı telaş, müstakil evler şendi
İkindi yağmurları, akşam güneşinden mi?
Ne ses var ne şamata.
Meşeli yamaçlarla kuşatılmış her koldan
Mahir bağlar, bahçeler.
Nostaljik merdivenler, yaslanmış kara duta.
Zambakgiller, leylaklar...
Burda dinmiyor bahar, der Ardanuç’ta.

Çıvgınlarla yeşerir başı dumanlı dağlar.
Hezeyanlara mahkum
Efkar tepesinde bir gelin ağlar.
Uçurtmalar küs mü beyaz buluta?
Çoruh boylarında ıssız sokaklar
Yarınları meçhul yer Ardanuç’ta.

Her karış toprağında onca numune saklar.
Bilenler vazgeçer mi?
Köpüklü serin sular hırpalar çeperleri
Ne yular vurulur ne dilden anlar.
Bakır tozu yutmuş üç-beş tekaüt
Bent nasıl kurulur, gör Ardanuç’ta.

Tarihe ışık tutar, kaleleri, mabetleri, hanları
Ne mahpusun izi, ne avlusu var.
Suç mudur şeytanın avukatlığı?
Hani o bayramlar bu şirin yurtta?
Velev ki destanlar, efsaneler var
Eşkâli lekesiz sur Ardanuç’ta.

Kavisli yokuşlardan, aylar, seneler akar.
Yerinde ağırdır köşe taşları
Geçit vermez eşkıyaya, hayduta.
Çeşmeli duraklarda birleşir tali yollar
Kol kola söylenir zafer marşları
Ata yadigarı bar Ardanuç'ta.

Yüzlerde korku telaş, doksan üçlerde kaldı.
Geçiyor kafileler
Düğün halaylarının döndüğü kavşakları.
Ne Kiskim’e uğrar, ne de Şavşat’a
Hangi diyardadır masallar şehri
İllaki bir bilen var Ardanuç’ta.

Ardanuç / Ağustos-2012