Arda İnal Şiirleri - Şair Arda İnal

Uçsuz bucaksız gökyüzünün
dinmeyen gözyaşlarıyla döllenip
yüzyıllardır yoksul halklar doyuran,
şimdilerde ise bir avuç hıyanet dolu
şehir ağasının eline bakan,
yetim topraklarında yaşıyorum Anadolu'nun..

“Boşuna uğraşma hiç, söylenmiştir” dediler,
“Bu güneşin altında, söylenesi tüm sözler”
Benimse hâlâ içimde bir yarım kalmışlık
Ve tamamlanmayı bekleyen öksüz dizeler…

Vakt-i zamanında bir kış,
Bir kadın sevdim,
Kanı ellerinden soğuk,
Yüreği gözlerinden kara...
Merhamet nedir bilmezdi kadın,
Acımazdı kendine tutulanlara...

Ah, nedir bu sessizlik, gecenin endişesi?
İşe çıkmış olmalı şehrin her fahişesi
Lacivert bir ölüm dışarıda hüküm sürmekte;
Belli, yerinde yine Azrail’in neşesi…

Ah, ne olurdu sanki çıkıp gelsen yerinden,

Karşıda, duvar dibinde
Çökmüş, adamın biri.
Yırtık paçavralara sarınmış,
Belli: üşüyor elleri...

Karşıda, ayaz altında

Nükteler yükselir sesler arasından,
Aşkla gelen ağrım nüks eder yine.
Anlamlı, anlamsız, canlı, asık,
Suretler görürüm, beyhude.
Hiçbirinde bulamam teselliyi,
Adın muhacir gitmiş bir kere,

Böyle Sevmelisin

Gülücükler takılmalı
Hayat denizinden attığın oltaya
Gülücükler..
Sevgin kelimelere, cümlelere,

Seni sevmek sanatıdır dedim,
Fikrimde yeşeren o güzel şeye,
Artık kalemi kavrayan elim,
Amâde seninle gelen tümceye.

Sanat dediğin, içi boş kadeh,

Aradan yıllar geçtiyse de
masumâne sevdiğin o ilkinden beri,
hâlâ bir çocuk gibisin yüreğim,
büyüyemedin..
Halbuki o imkânı tanıdılar sana,
ama sen güvendikçe sevdin,

Şimdi,
hayallerinden uzakta,
çok uzakta bir yerdeyim, biliyorum..
'biz' bittik, sen yitip gittin
ve ben aynı çocukluğum gibi
sessizce haykırarak, ağlıyorum..