Aramızda ki Şiiri - Ahmet Suyadal

Aslında en büyük hata bendim aramızdaki
Ne zaman konuşmak istesen elimle sus işareti yaptım
Belki seni değil içimdeki sensizliği susturmuştum
Konuşsaydın beni bırakıp gideceğinden korkmuştum belki de
Dedim ya en büyük hata benmişim aramızdaki
Susarak gideceğini nerden bilebilirdim ki
Şimdi bir şairin son çırpınışlarıyla sesleniyorum sana
Ya da aşık bir adamın son nefesindeki hıçkırıklarıyla
Anladım ki aramızdaki en büyük yalancıda benmişim
Kendi kendime söz verirdim vaz geçmek yok diye
Nasılda vaz geçmişim senden hal bu ki
İhanetin en büyüğünü sana olan sevgime yapmışım
Seni ölürcesine severken nasılda izin verdim gitmene
Kelimeleriyle yılanı deliğinden çıkaran
Sözleriyle güneşi ayı tüm tabiatı özelleştiren ben
Ve de düşünceleriyle kendini özdeşleştiren ben
Nasılda karşına geçip dur gitme diyemedim
Aslında en büyük zalim de benmişim aramızdaki
İki lafımdan birinde kırdım üzdüm hep seni
Gözlerinden akan yaşa aldırmadan
Her defasında yeniden ağlattım
Gözyaşların bir kurşun gibi saplansa da kalbime
İhtimal vermemiştim beni bırakıp gideceğine
Görüyorsun işte her kötülükte ben varım
Aslında ben son isteği sorulmadan asılacak adamım
Geçireceksin ilmeği boynuma bir kalemde asacaksın
Ve en büyük âşıkta benmişim aramızda ki
Gözlerine bakıp ta binlerce name okudum içimden
Sen mutlu ol diye çekip gitmeyi bile düşündüm bu şehirden
Sen bilmesen de her gece adını sayıkladım düşlerimde
Delikanlı gibi mertçe ruhumla sevdim ben seni
Ve artık sana karşı savunacak gücüm yok kendimi
Şimdi daha iyi anlıyorum
Aslında sadece bir resim duvarda asılı duran çerçevede ki! ! !

Ahmet suyadal