Aramıyorum Şiiri - Metin Başol

Aramıyorum

Çölde su sandım da serabı içtim
Bildim, büyülendim, kendimden geçtim
Ben seni kendime yar diye seçtim
Kapalı yollarım, varamıyorum

Kayboldum yolumda yeline gittim
Tutundum dalından seline gittim
Bahar gelip geçmiş gülüne gittim
Bir demet gülünü deremiyorum

Gülüşün yüzünden dolup da taşar
Ay yüzünü gören yolundan şaşar
Seninleyken insan bin ömür yaşar
Koşarım peşinden, duramıyorum

Koşup gelsem şimdi ben sana doğru
Elimde güllerle kapına doğru
Bir buse kondursam kaşına doğru
Bu güzel hayali kuramıyorum

Gözlerin yavru ceylan gibi bakar
Dokunsam saçına gül gibi kokar
Ahh! ..Bu aşk gülüm çok canlar yakar
Hayır mıdır, şer mi yoramıyorum

Papatya dişlerin, al al yanağın
Karanfil kokar, nar gibi dudağın
Şimdi ne haldedir evin, konağın
Yoluna halılar seremiyorum

İncecik kolların, narin bileğin
Yeni çıkmış ekmek gibi ellerin
Ahh! birde o gülüşün, sencileyin
Senden gayrısını göremiyorum

Seni bırakıp da gitmek mümkün mü?
Eyfel kulesinde öpmek mümkün mü?
Sarılıp beline yatmak mümkün mü?
Dilime gelip gelip, soramıyorum

İçimde çoğalıp büyüdün işte
Seviştim seninle dün gece düşte
Bir değil bin anlam gizli bakışta
Ben bu işin sırrına eremiyorum

Uzak diyarlardan uçup da gelsem
Kalbimi kalbine açıp da gelsem
Tüm gerçeklerimden kaçıp da gelsem
Bağlıyım zincirle, kıramıyorum

Bu şiir destandır burada bitmez
Seni anlatmaya sözcükler yetmez
Bilirim gitsem de yüreğim gitmez
Yaralarım kanıyor, saramıyorum

Şairim, birazdan şafak sökecek
Gülen ay, bir güneş olup yakacak
Centilmen derdine dertler ekecek
Aşkın buldu beni, aramıyorum

09/04/2007-Pazartesi,
Saat:05.04, Ankara