Aralık Şiiri - Yunus Hüseyni

Sensizlikten yelkovan sürünür aldığı yolda
Akrep kendi zehrini taşır kıvrik kuyruğunda
Her saatbaşı zaman sen vurduğunda
Hasret yankılanır yalnızlıktan odamda

Sensizlikten, pencereler gözkapaklarını kapatmış
Kefen olmuş perdeler, üzenlerine örtülmüş
Camlara cansız bir hayalin resmi yansımış
Hasret yangınından hepsinin rengi sökülmüş

Sensizlikten, bu ev , bu odalar karanlık, zindan
Kulağım, ses gelmisini beklemekte kapıdan
Umut kesilmez demişler çıkmadık candan
Canım yanıyor, hasret acısının varlığından

Sensizlikten, canına kıymak istiyor insan
Korkuyor, seni dünyada yalnız bırakacağından

Sensizlikle geçen her yılın son ayını
Belki dönersin diye "Aralık " bırakıyorum.