Aralık Şiiri - Mehmet Demirkapı

Bir gün gelir de.
Anmaya gör bu günü,
Sanma kalır bir yerinde,
Yüreğinde bir sevda, en derininde
Yaşarsın elbet.
Unutmanın ötesinde,
Kendinden geçmişliği ile sevdayı,
Kelimeleri boşaltırsın.
Gökten yağan yağmurlara nazire,
Bir kayalık dibi ararsın.
Bütün denizlerin dalgalarını durdursan,
Yine de yetmez bilirim.
İçindeki boşluğu saramaz hiçbir şey.
Anlasan keşke,
Kelimeler yetersiz biliyorum.
Bir makineli sesi kulaklarında,
Doldur boşalt yaşadığın hayat.
Hangi limanda demirlemiş bu taka,
Bilir misin?
Nereye gidiyorsun dostum?
Bu yaşadığın,
Ciğerlerine çektiğin dumanlı havayı
Bulabilecek misin?
Ben sensiz şimdi uzaklarda,
Yaşanılan o anların,
Burcu burcu burnumda tüterse eğer;
Gözlerimi bir kapatmam yeter.
Bil ki bir film gibi,
Takılır gidersin.
Hayatının bilmediğin yerinde bir gün,
Yakaladığını zannettiğin bir anda,
Bittiğini görürsün bir şeylerin.
Sanma ki sonsuz bitişidir bu zamanın.
Geçmeyen bir şey vardır ardında,
Bütün zamanlara;
Ve bütün zamanlarda meydan okuyan.
Yakalarsan eğer,
Bırakma sakın.
Duygular çer çöp misali,
Saçak saçak akan derede,
Kim düzenler düşündün mü?
Kaybettiğin bir yerinde hayatının,
Ne bir iz kalmış,
Ne bir ses yankılanmış.
Bilmem ki sen zamanın,
Neresinde kalma bedbahtlığındasın?
Bilmem ki bir gün,
Hatırlar mısın?
Sadece ve sadece
“Hay-Hay”
Diyebilirsen eğer…
Kapat o anda gözlerini,
Dudaklarında hafif bir tebessüm,
Gözlerinde bir ışıltı.
Bil ki dostum;
Görevini yapmanın huzuru,
Damarlarını saracaktır.
Başka hiçbir şeyin önemi olmadığını,
Anladığın gün!
Gün o gündür.
Sıkı dur,
Sıkı dur sarsılmalara.
Sıkı dur yağan taşlara, kayalara;
Sıkı dur,
Dur ki yıkılma.
Ve buradaki çam ağaçlarının altında,
Olduğun bir günü hatırla.
Ve yürek çarpıntını bastırarak,
Sesime kulak ver;
“O”nu hatırla dostum,
Bitişin,
Yakın olduğu bir anda.

İzmir-Gaziemir 29.10.1990