Aralık Şiiri - Hüseyin Sert 2

ARALIK
Akşam nefesini rüzgârla üflerken ruhuma
Bir kardelen boynunu büküyordu geceye
Bulutlar kararırken geceyi selamlıyor
Sokaklarda aşkın gölgeleri geziyor
Dalgalar hırçınca rüyasını kumlara yazıyordu
Soğuktu geceler, gündüzler ayaz dalgalar hırçın
Kalbin o kadar donmuştu ki karlar kadar beyaz
İgloosunda bekliyordun elmas kadar parlak
Kıştı Aralıktı işte yılın ne önemi var
Bir martının çığlığında sesini duyuyordum
Bir şiirde kahverengi gözlerini görüyordum
Bir rüzgâr senin şarkını söylüyordu
Bir yağmur tanesinde inci tanelerini görüyordum
Aralıktı işte zamanın ne önemi var
Gözyaşlarını seyrediyorum düşen sulu sepkenlerde
Sessizce düşüyordum trilyonlarcasıyla birlikte
Bir kar tanesiydim eriyordum düşerken yüreğine
Düşüp dudaklarını ıslatıyordum
Kar yıldızlarının her köşesinden eriyordum
Aralığın bilmem kaçıncı günüydü günün ne önemi var
Bir şarkı kalbinden bıçaklıyordu geceyi
Zamanı dolmayan bir masalın türküsünde
Aralıktı işte gözlerin bir ay kadar parlıyordu
Bir Volkan kadar sıcaktın oysa bir buz dağı kadar ayaz
Yakmak değildi bu içinde kavrulup buharlaşmaktı
Gözlerin değildi gözlerimdi senin gözlerinin içinde
Bilmem kaçıncı kıştı Aralık’tı
Sonsuzluğun gölgesinde bir dejavu yaşıyordum
Akşam nefesini rüzgârla üflerken ruhuma

ELİZ EDEBİYAT DERGİSİNDE YAYINLANMIŞTIR