Araliginda Ayazin Şiiri - Seyfi Karaca

Yaprakların dökülüyor durmadan
Cılızdan hayıftan paramparçalara püskülleniyorsun
Ve yosunlu ırmak gibisin
Bir allı pullu bahçeydin belki kaktüs çiçekleriyle sahil kemancısı rüzgarlara
Martıların çığlığını kumrularıyla
Günbatımı a kadeh kaldırırcasına korkuluklara demirleyen şehirlerden
Garip kalmak gibisini kendi başına yollara düşüyorsun, sis çökmüş
Gözlerinde hiç haberin yokmuş gibi kendinden akşam oluyorsun sanki , sormak istediklerini hep toprağa gömüyorsun
Çelik sandıklarla her tarafı mühürlenmiş duygu düşüncelere içerdeki dumanlı bulantıdan kapıyı soruyorsun
Sararıp derbedere betere
Soğuk esen yellerin yukardaki çatırdayan
Çatısına çıkıp etrafta maskelenmiş çaldıran her şeye
Ve birbirini hiç bitmeyen kısır döngülerde öldüresiye
Ayaza karşı
Akşama yakın
Gece boyu
Sabahı bile bulmadan tünelde
Otelde
Parkta
Kanal yolunda
Karanlığın bir nefes ötesindeki her yarıktan doğan duvar boşluğunu sustalı çekiyorsun
Aralıkta kalmalara karma karışık
Camda görünüp kaybolan ormanlar evler ışıltılar gibi, kristal kabuklardaki der topa
Eski bir bir zaman tenhasına sızıyorsun, resmin beyaz tarafı tipileyen kar yığını
Soğuk ve ıssız bir kış penceresinden kendi yalnızlığına bakar gibisin
Artık yolunu kapısını hiç kimseye hiç bir yerden açılıp çıkmayan
Çığlıklar içinde savrulan pek çok sonbahardan
Sararmış solmuş biriktiren koleksiyoncu gibisin, telefonun öteki tarafında bitiveren suskunluk gibi
Çığırından çıkartılmış
Sulandırılmış neşeler sevinçler kederler ağıtlar gülüşler ve kaygılarla her duraktan bilmediği kimseleri dolmuşa bindiren
Ve her durakta inesi gelen
Bir durulur bir dalgalanır çarşafını hem güneşe hem de yağmura seren
Sirenler sonrasına
Son hamlede tienlerin gidişine zor güç kendini kaldırıp atan valizin kulpundan tutan yitik bir istasyon misali
Demir yollarda düz gittikçe sallanıyorsun, durmadan yanık kızılcadan duman rengine
Ayazında aralığın
Ha düştün
Ha düşecek gibisin

Aralık/24