Araliginda Ayazin 2 Şiiri - Seyfi Karaca

Çalkantısı dinmiş kıyılara
Dalga sarmış durgun bir deniz dinginliğiyle
Ve bir müjdelenmiş tesellide yorgun avutan sahil kenarı sakinliğini
Artık oturup uzaklara bakan taburelere civar olan bir son durak misalisin
Ne kuşlara
Ne tirenlere
Ne yolculuklara
Solmuş silinmiş kendi kabuğuna çekilen her şeyden bir sonbahar öyküsü kanatarak
Ters yöne kanat açmış kuşlardan ve rüzgar estiren serin ve soğuk pervanelerden
Bükülüp gidince durmadan zaman alımına uğruyor, gerilim hatlarına çarpılıyorsun
İnsanlığın en ıssız kurak kuytu kenar uzak ve tutsak yerlerinden savuşup geçerek
Dışardan gelmişsin
Sana çoook uzak senden
Seninle götürdüğün gezdirdiğin bir dolu yorgunluğu adını sanını bilmediğin uçsuz bucaksızlıklara dolanarak
Oturmuşsun öylece artık ne kalkasın var ne gidesin
Bir Dizini kendine doğru çekip, bir dizin koltuk boyunca uzun uzadıya, başın sırtın ömrünce taşıdığı yükü boşaltmış gibilerdesin
Yaslandığın yere kendini bırakarak
Dalgın derinlere baktığın gözlerin yoruluncaya kadar ve sonra kapanan
Kolların düşmüş yana
Kımıltısız
Durgun
Sessiz
Ve soğuk bir oda gibi
Demek ki buz kesen aralıklardasın

Aralık/24