Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Artık dünya bana huzur vermiyor
Şaşırıp kalmışım aralardayım
Artık daha neylersem bilmiyorum
Şaşırıp kalmışım çok darlardayım
Duyguların öne geçtiği, şairden alıştığımız teknik ustalığın biraz arka planda kaldığı, bir şiir.... Bu da en çok uyaklarda kendini gösteriyor.
Ne yapacağımıza karar veremediğimiz anlar hepimizde olur zaman zaman... 'Doluya koysak almaz,boşa koysak sığmaz' misali... İşte o anların dile geldiği, duyguların içten aktarıldığı bir şiir....
Kutlarım İlyas Bey.... Saygılarımla.....
Gönülden kopup gelen sevgi, sitem ve hüzün damlaları ile yazılmış muhteşem bir şiir olmuş, Kudretli kaleminiz tebrik ediyor ve başarınızın daim olması dileklerimi sunuyorum.
Daha çok kendi gibi gelecekten kaçanlar için nefesini verir dua.
Aşk hikayesi, şems vakti aşka dair kaçanlar içindir.
Ve boyuneğenler uykuya hep yalnızlıktan şikayet ederler.
Dünyalık malın ve sevgi arasında kendinden şüphelenmeyenler ne istiyorlar.
Kimsin diyeni hak ediyor musun ?..
Ne düşünüyorsun diyen geceyi harmanlayan sese, seni diyebilene, aşk olsun.
Ne güzel tesadüf, olanı güneş yakmıyor.
Seninde bir hikayen var şiir tadında.
Baştan sona kadar ilk ve sonsun.
O şarkının sözleri gibi kalbim içimde değildi.
Gönlünün kapısından içeri girdiğimde.
Bedeli ne olursa olsun, ben onu sevdim
Olanlar oldu dahası, cümlesine aşk olsun.
Yüreğinize sağlık
Bu aralar kimseye huzur vermiyor, hakkımızda hayırlısı inşallah...
Anlamlı ve güzel şiirinizi kutluyorum, yüreğinize sağlık
Bu güzel şiiri okumak çok güzeldi...Kutluyorum İlyas bey...
Son günlerde millet olarak aynı duygu ve aynı ruh halindeyiz... Büyük bir uçurumdan yuvarlanıyormuş gibi, hiç bir şeyden zevk almayan duyguları boşalmış duygusuz, tedirgin ve herkesin içinde korku ve ürkeklik arası hiç tatmadığımız, bilmediğimiz duyguları yaşıyoruz... Güveni yitirmişiz, umudumuz kalmamış gibi...
Umut insana yaşama ve mücadele etme aşısıdır, onu kaybetmemiz bizleri böylesi duygusuzluk selinde sürükleyip duruyor maalesef...
Şiir toplumun aynadan yansıyan yüzüdür ve toplum olarak aynı duygu selinde bir bilinmeze doğru akıp gidiyoruz...
Kaleminize sağlık İlyas Bey... Kutluyorum...
geçmiş olsun allah acil şifalar versin güzel şiir kutladım
geçmiş olsun allah acil şifalar versin güzel şiir kutladım
Güzel bir atasözümüz vardır bizim; "kara gün kararıp kalmaz" diye. Dünyaya gelen her fani güzeli yaşarken kötüyü de görür, mutluluğun yanı sıra mutsuzluğu da görür. Yaşayan insan için ölüm, kurtuluş sayılmamalı. Mücadele etmeli, iyiye çabalamalı, refaha ulaşmalı. Sitem dolu şiirinizi ve kaleminizi kutluyorum.
Tebrik ediyor ve
güzel şiirinizi
kutluyorum
İlyas bey, selamlar.
Bu şiir ile ilgili 35 tane yorum bulunmakta