Arafta kahvaltı Şiiri - Toygar Uludüz

saldım avucumu kaçıp gittin
gitsem de hemen dönerim demiştin
uzaklaşmadan, neyse hayatın kendisi
bir odada son nefes ve milyonlarca toprak
bi gayretle sıyrıldım kendimden, sevemedim
önce kendimi öpücem sevip koklayıp
önce ben dik durucam birine devrilmeden
birilerine zindan, birilerine işkence etmeden
yaşayacağım.
sözler verilir sözler unutulur, neyse hayatın kendisi
her seferinde aynı olmak zorunda bu çark
kilitleri beynime namluyu ağzıma dayadım
kandım sevginin diline hayallere daldım
dünyanın pisliğiyle güzelliğin arasında kaldım
karanlık, ben geldim gitmemek üzere
içimdeki umut bitti iyiye, daldım zifirin en dibine
siz karanlık görmemişsiniz efendim
ben sevabınızı günah edendim
varoluşların en acizi ama varım
boğazıma kadar irin irin irin
irinin adını huzur koyarım bende
işime gelsin bir sefer ben güleyim
kabul ettim,
merak etmeyin, üstüme gelinmesin
sen güller içinde gizlenmiş bir iğnesin
bat her yanıma kanat hadi
pek yakışır kanatmak sana, sen kanat
kusurlarım ol, korkmaz mısın
bildiklerini kendinle saklar mısın ki
deniz değil gönlüm bir çöl
giren hep öldü kendine mezarlar kazıp
ilk değil son
son her insani duyguya ve zaafa yer yok
tutun önüne çıkan dallara adını dost sevgili koy
tutun mazeretlete ismini mecburiyet koy
benim yerime koyma kendini, oyma gözlerini
sesimi, ellerimi ve seni sevişimi
ölümlerden bir katalog,
cinayetlerim intihar korosu
havlayan köpekler misali
bitirdim bu masalı.
özür
özür
uçurumlardan döndürdüğüm
tutup kendime döndürdüğüm yüzün
çok güzeldi
özür, hayatın kendisi
eksik, hayatın kendisi
sensiz, hayatın kendisi
alış
alışıcam
kimseyi kırmadım bir sen kadar
ve sevmedim de aynı vakit
parçalandım çok
sevdim
çok
aklımda,
kaçmam gereken bir hayat
yetişmem gereken bir ölüm var
sözlerim cebimde
vaatler gerçekleşir
bir sabah vakti bu adam kendiyle cebelleşir
ama yok
aynı kitabın aynı sonu her defa aynı adam
aynı
hata
peki, kabul
özür
kendimden
senden
bizden
bizden olacaklardan
bekleyen maceralardan
vefadan sevgiden aşktan
bohem zamanların ışıltısından