Arafta durmuş gibi Şiiri - Enver Levent ...

_ Günbatımında

kör gelgitlerle aşk çöker birden kızıllıklara

karanlığı bitmeyen bu aydınlıkta gözlerim alınır elimden

güneş bir solukta ay ile erimeye başlarken

neden hep sensizlik var batıdaki penceremde

salkım saçak gün ışıkları saçlarını böyle dağıtırken güntülüyle

acılar içinde kararır bulutlar birden.

_ Hoşça kal artık ateş

korkuya böyle dokunmak yıldızlarda

yaslı karanlıklara bürünmeye senin gibi cesaretim yok ki

gece yarısı uzaktan bakayım senin gibi pişmanlıklara

acı salıp giden günden sonra yalnız kalmak çok zor

düşler sisinin derinlikleri ölümlü aşka iter beni

günbatımında.

_ Yarın belki yine uğrar gün

uykusuz gecelerdeki uyuşturan ateşe bir katlanabilsem

akşamın yaslı karanlığında nasılda kokun karışıyor rüzgarlara

hanımellerinden

ay ışıkları duvardaki gölgeni okşarken körce

kömür karası gözlerinde parlayan ışık düşüyor gökyüzüne birden

benek benek yıldızlarla.

_ Rüyamda öyle belirgin görüyorum ki seni

aşkla yanarken ağlıyorduk sessizce sesine

dilekler gönderiyorduk beraber kayan yıldızlarla

düşler sisinde umarsızca dolanıyorduk

rüzgara kapılmış çam pürü gibi koyakta

tam ortasından geçip acının içinden sessiz ve sakince

yinede sen benim tek sevdiğimsin.

_ Kaygılı burgaçla kaybettiklerim

bulutlarla yol dönemeçlerindeydi dün gece

kendimle yalnız kalırken böyle kavramak hayatı derinden

erinçle gözlerim kamaşıyor güneşe bakıp yeniden

perde perde

yeni günde arafta durmuş gibi ağlayacağına

uzatsana bana elini düşlerimden.