...Araf... Şiiri - Bekir Yıldırım

Ne oldu bilemiyorum ne oldum
Aramaz sormaz oldun, telefonla kanki oldum
Belki aramışındır diye her on dakika da bir bakmaktan
Her duyduğum sesin telefondan geldiğini sanmaktan
İşte şimdi birazdan arayacak diye kendimi kandırmaktan
Ne zaman ne de hasretin geçmek bilmedi.
İki koca gün, iki ömür gibi geldi inan öylesine ağır
Yaşanmadan geçen iki ömür ister çıldır ister bağır
Ah mı etsem, sitem mi, dert mi etsem, keder mi?
Öylesine kaldım iki ömür geçerken, bu heder mi? .
Ne aradın ne sordun, ne oldu, ne oldum
Artık çok sıkıyız telefonumla hat da kanki oldum
Ve bir tik sahibiyim on dakikada bir tekrarlanan
Artık sese bile ihtiyaç duymuyorum bir nevi otomatikman
Ne bekliyorum emin değilim sadece tik, hatırımda kalan
Ne kendimi, ne zamanı nede anı bilmedim
İki koca gün iki ömür gibi geldi inan olduğundan ağır
Hatırlanmadan geçen iki ömür ister boşver ister çağır.
Ah sevgili ne halde bıraktın bir bilsen, arafta
Şaşırdım, hangi yanım öbür hangi yanım bu tarafta