Araf Şiiri - Abdulkadir Karademir

Tam burası olmalı Araf dedikleri yer
Ne karanlıktır nede gündüz etrafım
Ne huzurdadır içim ne de üzüntü de gönlüm.
Göçmek istiyorum güzergahım şaşık.
Geleceğime gidemiyorum geçmişimde ki aydınlıklara değmiyor artık bakışlarım
Yorgunum dinlenemiyorum.

Ruhum, koptu bedenimden ama nefes alıyorum.
Sesim yankı bulmuyor bir dua gibi susuyorum kabulüne muhtacım
Varlık ve yokluk uçurumun da sallanıyorum Ne var olabiliyorum Ne de yok olmak geliyor elimden.

Anlam bütünlüğünü kaybettiğim mahzende yalanlara sığınıyorum.
İzah etmek istemiyorum kendimi zaten yettiremiyorum cümlelerimi.