Arabacı., sür bakalım Şiiri - Cevat Çeştepe

Arabanın arka koltuğuna şöyle rahatça kuruluyoruz...
Hepimizin yanımızda en sevdiğimiz kim ise o var... Kolumuzu da atmışız omzuna... Öylesine keyifli bir yolculuk işte...Üstümüze koşar gibi., akar gibi gelen yolları., sanki havayı soluyormuş gibi çekiyoruz içimize...

Kimi zaman çukurlar., kimi zaman kasisler üstünden., korunaksız yol kenarı uçurumlarına tekerlek teğeti ile geçerken biliyoruz ki önümüzdeki her dönemeçte bambaşka güzellikte bir manzara ile göz göze geleceğiz... Bunu bildiğimiz için aldırmıyoruz başımızın
tekerleğimiz her çukura girdiğinde tavana değmesine,, sadece gülümsüyoruz., ayırmadan ellerimizi birbirinden...

Arabanın arka koltuğunda oturuyoruz...
Sanki bir film çevriliyor da baş rollerinde biz oynuyoruz...Biz., yani sen., ben., bütün sevdiklerimiz., rüzgarlar., bulutlar., yağmurlar... Yanımız sıra havlayarak koşan çoban köpekleri., ekili arazilerde melon şapkalı korkuluklar ve etraflarında
dönen kargalar….

Arabanın arka koltuğunda oturuyoruz...
Gecikiyor olsak bile varacağımız yere bu yolculuk hiç bitmesin istiyoruz...Ellerimizi ayırmadan birbirinden., gülümsüyoruz …